Tereny, na których leży dziś miasto należały od 1247 r. do książąt mazowieckich. Konstantynów Łódzki powstał jako osada sukiennicza w 1821 r. na gruntach majątku Żabice, należącego do Mikołaja Krzywiec-Okołowicza, szambelana króla Stanisława Augusta i posła sejmowego. W 1830 r. Rada Administracyjna Królestwa Polskiego podniosła osadę do rangi miasta. W 1869 r w czasach carskich represji Konstantynów Łódzki utracił prawa miejskie. W 1910 r. połączono miasto linią tramwajową z Łodzią. W okresie międzywojennym Konstantynów ponownie uzyskał prawa miejskie (1924 r.).
Miasto zostało znacznie zniszczone w czasie I wojny Światowej, a podczas II wojny Światowej w okresie 1939-45 r . zostało wcielone do III Rzeszy. Od roku 1940 znajdował się tu jeden z najcięższych obozów przejściowych dla ludności polskiej, głownie z tzw. Kraju Warty ( ponad 5 ty. osób ), w 1943 r. przekształcony w obóz dla dzieci i młodzieży białoruskiej, rosyjskiej, ukraińskiej (do 1945 r).
Pomnik bohaterów II wojny światowej w Konstantynowie Łódzkim
W Konstantynowie są ślady grodziska z XIV w. W 2002 r. odkryto również grobowiec sprzed 2,5 tys. lat. Wcześniej, w 2000 r od północnych granic miasta natrafiono na ślady obozowiska człowieka sprzed 8 tys. lat.
Do najciekawszych zabytków Konstantynowa Łódzkiego należą neogotycki Kościół Narodzenia Najświętszej Marii Panny z 1826-1832 r. oraz domy tkackie z początku XIX w.
