Pod koniec XIX wieku postanowiono zbudować w Pabianicach nowy kościół katolicki. Początkowo miał stanąć na Starym Mieście, lecz ostatecznie wybrano teren zwany „gliniankami” przy ulicy Zamkowej. Mieszkańcom „starówki” nie było to na rękę i w miejscu pierwotnej lokalizacji nowej świątyni wzniesiono też drugą – skromny kościół św. Floriana.
Fasada frontowa kościoła od strony ulicy Zamkowej.
W roku 1897 teren przy ul. Zamkowej został oddany kościołowi, a we wrześniu 1898 roku przystąpiono do budowy. 24 maja 1900 poświęcono fundamenty, a ksiądz prałat Edward Szulc (proboszcz parafii św. Mateusza) wmurował kamień węgielny. Budowla wzorowana na kościele NMP w Łodzi została poświęcona w roku 1903 przez księdza Jana Śliwińskiego, prałata kapituły włocławskiej.
Część zachodnia.
Architektem świątyni był inżynier Tadeusz Markiewicz, a roboty wykonywała firma „Józef Hans”. Mimo, że 20 grudnia 1900 roku odprawiono tu pierwszą mszę, to prace budowlane trwały nadal. W roku 1904 wzniesiono wieże, a trzy lata później powstała parafia Najświętszej Marii Panny. Jej pierwszym proboszczem został ksiądz Wojciech Helbich. W 1910 roku kościół wzbogacił się o trzy piękne dzwony, które w roku 1916 zniszczyli i wywieźli Niemcy. W 1919 roku parafię przekazano księżom misjonarzom św. Wincentego a' Paulo. Zakupione zostały wtedy na raty w Szwajcarii nowe dzwony. W następnych latach prowadzono prace wykończeniowe wnętrza, oraz porządkowe na terenie przykościelnym. W roku 1928 budowla została w większości ukończona, lecz w latach powojennych nadal wyposażano wnętrze. Podczas II wojny światowej Niemcy znów wywieźli dzwony. Obecne (Maryja, Józef i Wincenty a' Paulo) pochodzą z roku 1966.
Główne wejście do kościoła od strony ulicy Zamkowej.
Ten monumentalny kościół o wysokości 67 metrów zbudowany jest na planie krzyża i prezentuje styl neogotycki. Jest to najwyższa budowla w mieście (nie licząc kominów). W ostatnich latach zainstalowana została nocna iluminacja.
Plebania.
